سردار شهید عباس ورامینی از اوایل جنگ تحمیلی در جبهه حضور داشت. در عملیات بیت المقدس، فرمانده یکی از گردان های تیپ محمد رسول الله (ص) بود که در آن عملیات از ناحیه صورت مجروح و مدتی در بیمارستان بهارلو بستری شد.

او در عملیات والفجر یک به ریاست ستاد لشکر ۲۷ منصوب شد و در عملیات ها'>عملیات های والفجر ۳ و ۴ نیز در این سمت، در کنار فرمانده لشکر ۲۷، محمدابراهیم همت، برای پیشبرد اهداف عملیات تلاش کرد و سرانجام در نیمه شب دوشنبه ۲۸ آبان ماه سال ۱۳۶۲، در عملیات والفجر ۴ در پنجوین، بر اثر اصابت ترکش خمپاره به آرزوی دیرین خود رسید و به یاران شهیدش پیوست.

آنچه در ادامه می شنوید، سخنان منتشرنشده از سردار شهید عباس ورامینی است که مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس به مناسبت سالروز شهادت رئیس ستاد لشکر ۲۷ محمد رسول الله (ص)، این صوت تاریخی را برای نخستین بار منتشر می کند. سردار شهید عباس ورامینی رئیس ستاد لشکر ۲۷ محمد رسول الله (ص) در ۱۴ خردادماه سال ۱۳۶۲ در بحبوحه عملیات والفجر یک در جمع همرزمانش گفت:

در جبهه های ما یک فرمانده گروهان یا یک فرمانده گردان که می شود، اگر خدای نکرده یک مقدار از نظر کیفی ضعیف باشد؛ تمام آن بتی را که یک بچه بسیجی در ذهن خودش از یک فرمانده ساخته که در عمل می خواهد با او برود بجنگد و تمام مسائل ایثار را با او ببیند؛ اگر نباشد خدای نکرده تمام این ها سقوط می کند، در آن فردی که می خواهد برود بجنگد و متقابلاً هم از آن طرف هست.

ما اگر فرمانده گردانی داشته باشیم که خودش معلم اخلاق باشد؛ چون در عمل و در جنگیدن و در آنجایی که باید خون بدهد همراه این بچه ها هست، کوچک ترین اعمالش تأثیر بسزایی در بچه های بسیج دارد. این است که مثلاً ما می بینیم مثلاً بچه‎ بسیجی که می آید یک فرمانده گردان خوبی دارد، این اصلاً در زندگی اش یک بار که با این عملیات می کند در خون و شهادت رفیق های خود همراه این فرمانده هست، برمی گردد این به عنوان یک الگو، هر جا می خواهد حرف بزند می گوید مثلاً فرمانده گردان ما فلان کار را کرد، فرمانده گردان ما خودش مثلاً نان را همپای ما که مثلاً نان فلان می خوردیم، او هم همان نان را می خورد، اگر ما در گرما زندگی می کردیم او هم در گرما زندگی می کرد، اگر ما فلان می کردیم او هم نماز شب خودش را می خواند.